Ważną kwestią są ogólnosłowiańskie wierzenia związane z angelologią i demonologią ludową. Ciekawy podział wyobrażeń postaci półdemonicznych i demonicznych przyjmuje w Polskiej demonologii ludowej Leonard Pełka. Dzieli on wspomniane byty na atmosferyczne, opiekuńcze, przyrodnicze i szkodliwe.
Przyjrzyjmy się bytom atmosferycznym, do których należy zaliczyć przede wszystkim istoty będące personifikacją zjawisk takich, jak wichry i burze. W Bułgarii wierzono w latającego żmija, który czai się w burzowych chmurach i porywa młode kobiety. Ta postać znana jest również między innymi na Białorusi, Wielkorusi i Łużycach Górnych. Należy wspomnieć również o istotach zwanych w Polsce i Czechach płanetnikami. Według wierzeń są to ludzie, którzy w czasie burzy unoszą się w powietrze, by przepędzić lub przenieść chmury w inne miejsca. Czarne chmury niosące grady, ulewy i burze są negatywnie postrzegane przez słowiańskich chłopów. Równocześnie białe jasne obłoki kojarzone bywają w niektórych stronach z miejscem przebywania aniołów i Boga. Wierzono także, że anioły przybierają różne postaci na sklepieniu niebieskim, między innymi gwiazd. Często stamtąd strącają diabły, które spadają według ludowych wierzeń na ziemię. Wśród niektórych wierzeń istnieje także przekonanie, że do funkcji aniołów należy utrzymywanie w ruchu ciał niebieskich oraz wyliczanie i czuwanie nad orbitami planet.
Na uwagę zasługuje także demon związany z wiatrem zwany w Polsce i Czechach latawcem. Wygląd jego jest różnie postrzegany w zależności od rejonu Słowiańszczyzny. Najczęściej przybiera postać pięknych młodych kobiet, rzadziej ptaka, ale na przykład w wierzeniach serbochorwackich odpowiednik latawca nazywany oblakinią łączy elementy obu wyżej wspomnianych istot, tworząc postać przypominającą anioła.
Do drugiej z interesujących nas kategorii można zaliczyć wielkoruskie i białoruskie rożanice, w Polsce zwane rodzanicami. Zgodnie z ludowymi wierzeniami opiekują się one kobietami ciężarnymi, aż do momentu urodzenia dziecka. Do ich zadań należało również wyznaczanie losów nowo narodzonych. W późniejszym okresie ich funkcje często przypisywano aniołom. Niektóre teksty mówią, iż krzyki rodzącej kobiety miały moc przyzywania tych niebiańskich istot. Siadają wówczas na oknach izby i wznoszą modlitwy do Boga o szybki poród, a następnie przez trzy doby czuwają nad noworodkiem.
Domostwa słowiańskich chłopów wypełnione są różnymi demonami pełniącymi przeważnie funkcję opiekuńczą. Szczególnie dba się tu o życzliwą dolę i sporysza, gdyż gwarantują one szczęście całej rodzinie. Na uwagę zasługuje również fakt składania tym demonom ofiarnego jadła i napojów w różnych miejscach izby, a nawet w oborze. Warto zaznaczyć, że wiara w duchy „aniołopodobne” sprawujące funkcję opiekuńczą ma charakter uniwersalny, ponieważ dotyczy wierzeń wielu ludów. Na przykład kandydat na eskimoskiego szamana powinien: marznąć, pościć i prosić najwyższą istotę, by ta powołała go na to stanowisko. W końcu według wierzeń postrzega on w widzeniu wewnętrznym białą, piękną kobietę, która staje się jego duchem opiekuńczym. Od wspomnianej istoty między innymi zależy późniejsza moc szamana.
Więcej na: https://oaniolach.pl